Vrijdag 30 april.
Nog een gaatje gevonden om het allerlaatste te schrijven. Ik doe dit op een laptop in een Sonycenter in San Diego op een paar honderd meter van de mexicaanse grens. Gisterenavond dus alles ingepakt en klaargezet voor ontscheping. Zoals gezegd was het zwaar weer gisteren, en in de loop van de avond was het er niet beter op geworden. Resultaat, veel lege plaatsen in het restaurant, en van zij die er wel waren zijn er nog enkelen bleek geworden. Wij zijn na het diner en het afscheid van onze Amerikaanse tafelgenoten nog even naar de casino geweest.... en ja weer gewonnen met black jack. Totale netto winst: meer: 213 dollar. Mooi meegenomen.
Vanmorgen aangekomen in San Diego, mooie propere maar grote stad. Van de boot naar het hotel is het 6 miles, ong. 9km.
Nu zijn we op stap in een soort Maasmechelen village, maar dan in San Diego, enorm groot dus en je vindt hier ales en aan ontiegelijk lage prijzen. De laptop waar ik op tokkel nu kost amper een 600 dollar, en het is geen klein beestje. De grens met Mexico ligt hier achter de omheining. En de eerste stad, Tijuana kan je zo zien liggen. Martine is er hier al mijn winst aan het doordraaien. Straks naar het hotel, en morgenvroeg om 5h. op om de vlieger naar New York te nemem. Vandaar gaat het dan rechtstreeks naar Brussel waar we zondagmorgen om 7h40 aankomen....als alles naar wens verloopt.
Groeten en nogmaals bedankt.
Martine & Frank
vrijdag 30 april 2010
donderdag 29 april 2010
Dinsdag 27 april
Terug een dagje op zee. We stomen richting Cabo San Lucas, een stadje gelegen op de het uiterste topje van het westerse schiereiland van de mexicaanse kust. Vandaag zo'n beetje van alles niets gedaan. Goed gerust vooral. Om 10h00 was het brunchtime. Tijdens iedere cruise wordt dit gedaan. Dan worden er mooie plateau's gemaakt met van alles en nog wat, van het gewone omeletje dat voor je ter plekke wordt klaargemaakt, over pannekoeken en scampi's en oesters tot zelfs stooflees aan toe. Die amerikanen, die vreten gewoon alles op ieder moment van de dag. Het is er dan ook bij velen aan te zien. Overgewicht dat het niet mooi en gezond meer is. Het aantal personen in een rolstoel of met een wandelstok is hier aanzienlijk, en de meesten door obesitas! Na de brunch gewoon wat geluilekkerd in het zonnetje op het dakterras. 's Avonds was het weeral "formal night". Dan moet je afgeborsteld en opgetiept aan tafel gaan. Een das is de minimum verplichting en die amerikanen vinden dat tof, veel bling bling en nog meer glitter. Deze (derde) formal night hebben we overgeslagen, te veel is te veel. Rustig boven van het buffetje gegeten. Daarna zijn we naar de show gaan kijken. Deze was de moeite waard. Het was een mooi opgezette broadwayshow. Daarna nog naar het casino geweest, en weeral gewonnen. Van 50$, 100$ gemaakt met blackjack. Een mens slaapt daar beter van......
Woensdag 28 april
Aankomst in Cabo San Lucas. Inderdaad, weeral te vroeg voor mij. De boot moet hier in de baai blijven liggen want hier is geen aanlegkade. Met de reddingssloepen worden we naar de haven gevaren.
Vandaag hadden we ons ingeschreven voor een jeeptocht in de woestijn en een bezoek aan daarin twee dorpen. Maar door allerlei misverstanden en getreuzel, was de sloep voor deze uitstap al weg, We konden alleen nog maar kiezen voor een andere uitstap. We hebben dan gekozen voor een buggy rit door de duinen met bezoek aan mooie verborgen baaien en een rit door een uitgedroogde rivierbedding. Martine was eerst een beetje pised off maar her beviel haar wel naderhand. In de rivierbedding kregen we volop de kans om er op los te driften en te slippen en ook om serieuze hellingen op- en af te klimmen. Al met al hebben we ons nog goed geamuseerd, alleen was het zand overal ingekropen. Onze kleren zagen grauw en grijs, en ons haar stijf. Later terug op de boot hebben we ons lekker in de aquaspa gelegd, zodat al het zand overal van tussen werd gepulseerd. Dan kreeg Martine een aanval shopgoesting voor we aan tafel zijn gegaan. Daarna vlug ons bed in want we waren wel moe....
Donderdag 29 april
Het einde nadert. Vandaag weer een dag op zee, maar deze komt goed van pas. Er moeten allerlei formaliteiten vervuld worden en papperassen ingevuld worden om het ontschepen vlug en vlot te laten verlopen morgen. De zee is zeer onrustig en onstuimig, met golven tot 3 meter en een felle wind. De boot gaat zijn gangetje op de golven. Hoofdzaak vandaag: alles inpakken, want de valiezen moeten vanavond op de hall gezet worden zodat de crew ze kan oppikken en schikken bij het ontschepen. Want één ding heb ik wel geleerd hier. Iedere klant, van de kleinste tot de grootste kamer, MOET tevreden zijn!! En daarvoor gaan ze ver, heel ver. Zo vlot ze hier de prijzen in de shops e.d. naar boven valuen, zo vlot annuleren ze aangerekende bedragen voor diensten indien je niet tevreden bent over die geleverde dienst. Enerzijds, heb ik spijt dat het weeral afgelopen is, maar anderzijds.....man
man man, die amerikanen, die zijn gewoon zot! Voor mij effe geen yankee's meer.....
Waarschijnlijk is dit het laatste artikel. Misschien nog eentje vanuit San Diego, maar dit is niet zeker.
Bedankt om dit te volgen en,
Tot in België,
Martine & Frank
Terug een dagje op zee. We stomen richting Cabo San Lucas, een stadje gelegen op de het uiterste topje van het westerse schiereiland van de mexicaanse kust. Vandaag zo'n beetje van alles niets gedaan. Goed gerust vooral. Om 10h00 was het brunchtime. Tijdens iedere cruise wordt dit gedaan. Dan worden er mooie plateau's gemaakt met van alles en nog wat, van het gewone omeletje dat voor je ter plekke wordt klaargemaakt, over pannekoeken en scampi's en oesters tot zelfs stooflees aan toe. Die amerikanen, die vreten gewoon alles op ieder moment van de dag. Het is er dan ook bij velen aan te zien. Overgewicht dat het niet mooi en gezond meer is. Het aantal personen in een rolstoel of met een wandelstok is hier aanzienlijk, en de meesten door obesitas! Na de brunch gewoon wat geluilekkerd in het zonnetje op het dakterras. 's Avonds was het weeral "formal night". Dan moet je afgeborsteld en opgetiept aan tafel gaan. Een das is de minimum verplichting en die amerikanen vinden dat tof, veel bling bling en nog meer glitter. Deze (derde) formal night hebben we overgeslagen, te veel is te veel. Rustig boven van het buffetje gegeten. Daarna zijn we naar de show gaan kijken. Deze was de moeite waard. Het was een mooi opgezette broadwayshow. Daarna nog naar het casino geweest, en weeral gewonnen. Van 50$, 100$ gemaakt met blackjack. Een mens slaapt daar beter van......
Woensdag 28 april
Aankomst in Cabo San Lucas. Inderdaad, weeral te vroeg voor mij. De boot moet hier in de baai blijven liggen want hier is geen aanlegkade. Met de reddingssloepen worden we naar de haven gevaren.
Vandaag hadden we ons ingeschreven voor een jeeptocht in de woestijn en een bezoek aan daarin twee dorpen. Maar door allerlei misverstanden en getreuzel, was de sloep voor deze uitstap al weg, We konden alleen nog maar kiezen voor een andere uitstap. We hebben dan gekozen voor een buggy rit door de duinen met bezoek aan mooie verborgen baaien en een rit door een uitgedroogde rivierbedding. Martine was eerst een beetje pised off maar her beviel haar wel naderhand. In de rivierbedding kregen we volop de kans om er op los te driften en te slippen en ook om serieuze hellingen op- en af te klimmen. Al met al hebben we ons nog goed geamuseerd, alleen was het zand overal ingekropen. Onze kleren zagen grauw en grijs, en ons haar stijf. Later terug op de boot hebben we ons lekker in de aquaspa gelegd, zodat al het zand overal van tussen werd gepulseerd. Dan kreeg Martine een aanval shopgoesting voor we aan tafel zijn gegaan. Daarna vlug ons bed in want we waren wel moe....
Donderdag 29 april
Het einde nadert. Vandaag weer een dag op zee, maar deze komt goed van pas. Er moeten allerlei formaliteiten vervuld worden en papperassen ingevuld worden om het ontschepen vlug en vlot te laten verlopen morgen. De zee is zeer onrustig en onstuimig, met golven tot 3 meter en een felle wind. De boot gaat zijn gangetje op de golven. Hoofdzaak vandaag: alles inpakken, want de valiezen moeten vanavond op de hall gezet worden zodat de crew ze kan oppikken en schikken bij het ontschepen. Want één ding heb ik wel geleerd hier. Iedere klant, van de kleinste tot de grootste kamer, MOET tevreden zijn!! En daarvoor gaan ze ver, heel ver. Zo vlot ze hier de prijzen in de shops e.d. naar boven valuen, zo vlot annuleren ze aangerekende bedragen voor diensten indien je niet tevreden bent over die geleverde dienst. Enerzijds, heb ik spijt dat het weeral afgelopen is, maar anderzijds.....man
man man, die amerikanen, die zijn gewoon zot! Voor mij effe geen yankee's meer.....
Waarschijnlijk is dit het laatste artikel. Misschien nog eentje vanuit San Diego, maar dit is niet zeker.
Bedankt om dit te volgen en,
Tot in België,
Martine & Frank
maandag 26 april 2010
Maandag 26 april
Vandaag aankomst in Acapulco, Mexico. Het was weeral aan de vroege kant, dus weeral geen foto's genomen. Om 09h00 moesten we klaar zijn voor de excursie. Martine had gekozen voor het zwemmen met de dolfijnen en ik ging snorkelen. Eergisteren werd mij echter gemeld dat het snorkelen werd afgelast, wegens te weinig interesse. Ik heb dan maar gekozen om met Martine mee te gaan maar enkel als toeschouwer. Martine heeft er echt van genoten, en ik heb dan maar een hele reeks fotos en filmpjes er van gemaakt. Ze was er blij mee.
Daarna zijn we het oude stadsgedeelte van Acapulco gaan verkennen. Het nieuwe, dat kan je vergelijken met iedere grote metropool. Vele en grote chicque winkels en of winkelcentra. In het oude stadsgedeelte, kom je terecht in een echt mierennest van mensen en vervoersmiddelen. Vooral autobussen, taxi's en auto's. Je ziet er geen fietsen en bijna geen moto's. Markant is dat meer dan 80% van de taxi's VW Kevers zijn, waarvan de vier spatborden in het blauw zijn gespoten en de rest in het wit. In Acapulco rijden er daar zo'n 5.000 van rond. De bussen, die zijn ook speciaal, geschilderd en versierd in allerlei kleuren en dat zijn juist rijdende dancings. De chauffeurs zijn meestal nog zeer jong en hebben daar een joekel van een muziekinstallatie instaan. Dat is geen staatsbedrijf, maar zij rijden wel voor het algemeen publiek. Opstappen kost 5 Mexicaanse peso's (ongev.35 eurocent) en brengt je desnoods naar de andere kant van deze immense stad.Je vind hier ook alles maar dan op zijn Mexicaans, rommelige winkels en pseudo merken en veel souvenirs en slechte namaak. Daar hebben we enkele uurtjes rondgekuierd, vooraleer terug aan boord te gaan. De handelaars zijn wel opdringerig maar als je ze klaar en duidelijk zegt dat je niets wenst, dan haken ze wel af. Mocht je toch iets kopen, dan wordt de prijs omgezet van Peso naar Dollar, en dan kan je echt nog afdingen.
O ja bij het aan boord gaan, word je echt verwend na een uitstap of wandeling in de verzengende hitte. Ze staan er klaar met diepgevrozen kleine handdoekjes waarmee je je armen, handen en hoofd kan verfrissen. Dan staan ze klaar met lekker koud water of fruitpunch, waarmee je je eventjes kan neerzetten in klaargezette salonnetjes om op je plooi te komen. Dan is het zalig om terug in het airgecoolde schip te gaan, want mensen die er over denken om naar zo'n zeer warm land te verhuizen, denk maar eens goed na, want die warmte is soms echt moordend daar.
De afvaart was voorzien om 16h00 en dat werd ook gerespecteerd. Bij het wegvaren zie je maar eerst hoe erg het gesteld is met zo'n stad, daar hangt echt een wolk van uitlaatgassen en andere troep boven. In de andere baaien verderop, zie je die grauwe massa daar niet boven hangen. Nu gaan we douchen en onze beentjes nog maar eens onder tafel schuiven. Daarna waarschijnlijk vroeg in ons bed. Want Martine heeft niet goed geslapen de vorige nacht doordat ze ziekjes was en ik was te laat opgebleven.
Tot de volgende,
Frank
Vandaag aankomst in Acapulco, Mexico. Het was weeral aan de vroege kant, dus weeral geen foto's genomen. Om 09h00 moesten we klaar zijn voor de excursie. Martine had gekozen voor het zwemmen met de dolfijnen en ik ging snorkelen. Eergisteren werd mij echter gemeld dat het snorkelen werd afgelast, wegens te weinig interesse. Ik heb dan maar gekozen om met Martine mee te gaan maar enkel als toeschouwer. Martine heeft er echt van genoten, en ik heb dan maar een hele reeks fotos en filmpjes er van gemaakt. Ze was er blij mee.
Daarna zijn we het oude stadsgedeelte van Acapulco gaan verkennen. Het nieuwe, dat kan je vergelijken met iedere grote metropool. Vele en grote chicque winkels en of winkelcentra. In het oude stadsgedeelte, kom je terecht in een echt mierennest van mensen en vervoersmiddelen. Vooral autobussen, taxi's en auto's. Je ziet er geen fietsen en bijna geen moto's. Markant is dat meer dan 80% van de taxi's VW Kevers zijn, waarvan de vier spatborden in het blauw zijn gespoten en de rest in het wit. In Acapulco rijden er daar zo'n 5.000 van rond. De bussen, die zijn ook speciaal, geschilderd en versierd in allerlei kleuren en dat zijn juist rijdende dancings. De chauffeurs zijn meestal nog zeer jong en hebben daar een joekel van een muziekinstallatie instaan. Dat is geen staatsbedrijf, maar zij rijden wel voor het algemeen publiek. Opstappen kost 5 Mexicaanse peso's (ongev.35 eurocent) en brengt je desnoods naar de andere kant van deze immense stad.Je vind hier ook alles maar dan op zijn Mexicaans, rommelige winkels en pseudo merken en veel souvenirs en slechte namaak. Daar hebben we enkele uurtjes rondgekuierd, vooraleer terug aan boord te gaan. De handelaars zijn wel opdringerig maar als je ze klaar en duidelijk zegt dat je niets wenst, dan haken ze wel af. Mocht je toch iets kopen, dan wordt de prijs omgezet van Peso naar Dollar, en dan kan je echt nog afdingen.
O ja bij het aan boord gaan, word je echt verwend na een uitstap of wandeling in de verzengende hitte. Ze staan er klaar met diepgevrozen kleine handdoekjes waarmee je je armen, handen en hoofd kan verfrissen. Dan staan ze klaar met lekker koud water of fruitpunch, waarmee je je eventjes kan neerzetten in klaargezette salonnetjes om op je plooi te komen. Dan is het zalig om terug in het airgecoolde schip te gaan, want mensen die er over denken om naar zo'n zeer warm land te verhuizen, denk maar eens goed na, want die warmte is soms echt moordend daar.
De afvaart was voorzien om 16h00 en dat werd ook gerespecteerd. Bij het wegvaren zie je maar eerst hoe erg het gesteld is met zo'n stad, daar hangt echt een wolk van uitlaatgassen en andere troep boven. In de andere baaien verderop, zie je die grauwe massa daar niet boven hangen. Nu gaan we douchen en onze beentjes nog maar eens onder tafel schuiven. Daarna waarschijnlijk vroeg in ons bed. Want Martine heeft niet goed geslapen de vorige nacht doordat ze ziekjes was en ik was te laat opgebleven.
Tot de volgende,
Frank
zondag 25 april 2010
Zondag 25 april
Dag allemaal, even wat nieuwtjes uit Mexico, na twee dagen op zee hebben we vandaag aangemeerd in Huatulco.
Wat doe je allemaal op een zeedag? Wel van wat langer slapen tot wat lezen en wat kruiswoordpuzzelen tot de dingen die je hier allemaal tot je beschikking hebt: sauna, fitness, naar het casino, even 25 dollar kwijtspelen voor de fun...meer niet , verder zijn er hier winkeltjes aan boord, elke avond is er een mooie show in de theaterzaal.Er is ook een cinemazaal, er worden bingotornooien georganiseerd, niet voor ons maar voor al die gekke Amerikanen, niet te geloven waar die zich mee bezighouden soms. Allé de gemiddelde leeftijd is hier wel vrij hoog, wij zijn bij de jongsten aan boord op enkele koppeltjes op huwelijksreis na en enkele kinderen. Er was een show van de jaren '7O met muziek en dans, gewoon prachtig, voor mij althans, ik voelde mij terug eventjes jong.... daarna konden we dan dansen in de diso op de muziek uit deze jaren, en papa heeft zijn best gedaan om mij content te stellen en zijn beste beentje voorgezet. Gisteren was er een goochelaar, allé het is echt voor iedereen wat.
We hebben aan onze vaste tafel een koppel uit Monterrey-Californie, toffe mensen, we heben al veel gelachen samen en zij zeker ook met papa die grapjes vertelt, in het Engels dan hé.
Wat we hier ook al veel gezien hebben zijn vrouwen die zich hebben laten faceliften,soms een hele groep aan dezelfde tafel, de meesten echt lelijk gedaan, net apen, en we lachen daar ook wat mee af als we er weer een ander tegenkomen, we geven ze namen...Daisy Duck, Barbie, de gorillafamilie, allé we amuseren ons. Voor de details van de uitstap dat laat ik aan papa over.
Morgenvroeg ga ik met de dolfijnen zwemmen, ik kijk er naar uit, en daarna wat rondlopenin Acapulco stad waarschijnlijk.
Ik moest vandaag naar de dokter,heb een blaasinfectie opgedaan, niet zo leuk, (amai Eddy) maar dan nog de rekening van die Thaise dokter, met vijf pillen aan 14 euro per stuk, was de totale rekening 198 dollars.Dat kan tellen hé, maar ja ik moest gaan,kon er niet mee blijven rondlopen was te pijnlijk. Waarschijnlijk opgedaan op een toilet hier of daar..
Oh ja wat er hier ook nog veel rondloopt zijn oversizede Amerikanen, van zo'n 15O kilo en meer, ni te doen en wat die dan nog op hun borden leggen, ni te geloven, allé dan voel ik me goed als er weer een dragonder passeert, we geven dan namen als Moby Dick en de walrus.... mensen kijken is ook een leuke bezigheid hier aan boord, tussen 2OOO passagiers , daar zit vanalles tussen hoor.
Papa komt binnen, ik sluit af dan kan hij overnemen.
Kusjes aan iedereen,
Martine
Hoi allen,
Hier kan ik niet zoveel meer aan toevoegen (zie zaterdag).
Wat de uitstap betreft, die was niet zo bijzonder. Of misschien zijn we de vorige dagen wel te veel verwend geweest.
We zijn aangekomen in Huatulco om 06h15. Daar we reeds om 07h15 op de pier moesten zijn voor onze uitstap, hadden we "wake Up" gevraagd om 06h10, juist op tijd om het binnenlopen van de haven te zien, maar voor mij vééééél te vroeg. Vandaar geen fotos van het binnenlopen!!
We hadden gekozen om een uitstap naar enkele dorpjes te doen (Sint Lucas, Sancta Maria, Pluma Hudalgo en Huegaldo of zoiets). In het eerste dorpje hebben we een lokale overdekte "mercado publica" bezocht, onze gids, Oscar, wist ons veel te vertellen over de plaatselijke culinaire gewoonten, en na wat geproef zijn we verder gegaan. Pluma Hudalgo, was het interessantste, gelegen op een 1.500m hoogte. De bevolking leeft er enkel en alleen van de koffieplantages. En armoede was daar niet. In de plaatselijke winkeltjes was er gewoon alles te verkrijgen, van alle betere merken sportkledij tot alles voor computers, maar wel op zijn mexicaans. Als je het dorpje binnerijdt zou je dit zeker niet verwacht hebben. Onderweg er naar toe werden we tegengehouden door de (lokale?) politie. Onze chauffeur heeft daar zeker een vijftiental minuten staan discusseren met de nodige gebaren erbij vooraleer we verder konden. Hij heeft een boete van omgerekend 40$ gekregen, maar hij weet niet waarvoor, de discussie ging er om dat hij niet direct wou betalen daar deze twee heren van de uitvoerende macht geen bewijs van ontvangst of bijhorend pv konden (wilden?) opstellen. Daarvoor moest hij morgen maar naar het kantoor komen. Ja corruptie bestaat overal, en zeker in dit soort landen.
Verder valt hierover niet veel te vertellen. Bij aankomst in de aanleghaven nog een lekkere Corona gedronken op een terrasje aan de baai, met onze boot op de achtergrond. Een beetje later zijn we terug aan boord gegaan, en om 16h00 stipt zijn we vertrokken richting Acapulco.
Tot dan
Frank
Dag allemaal, even wat nieuwtjes uit Mexico, na twee dagen op zee hebben we vandaag aangemeerd in Huatulco.
Wat doe je allemaal op een zeedag? Wel van wat langer slapen tot wat lezen en wat kruiswoordpuzzelen tot de dingen die je hier allemaal tot je beschikking hebt: sauna, fitness, naar het casino, even 25 dollar kwijtspelen voor de fun...meer niet , verder zijn er hier winkeltjes aan boord, elke avond is er een mooie show in de theaterzaal.Er is ook een cinemazaal, er worden bingotornooien georganiseerd, niet voor ons maar voor al die gekke Amerikanen, niet te geloven waar die zich mee bezighouden soms. Allé de gemiddelde leeftijd is hier wel vrij hoog, wij zijn bij de jongsten aan boord op enkele koppeltjes op huwelijksreis na en enkele kinderen. Er was een show van de jaren '7O met muziek en dans, gewoon prachtig, voor mij althans, ik voelde mij terug eventjes jong.... daarna konden we dan dansen in de diso op de muziek uit deze jaren, en papa heeft zijn best gedaan om mij content te stellen en zijn beste beentje voorgezet. Gisteren was er een goochelaar, allé het is echt voor iedereen wat.
We hebben aan onze vaste tafel een koppel uit Monterrey-Californie, toffe mensen, we heben al veel gelachen samen en zij zeker ook met papa die grapjes vertelt, in het Engels dan hé.
Wat we hier ook al veel gezien hebben zijn vrouwen die zich hebben laten faceliften,soms een hele groep aan dezelfde tafel, de meesten echt lelijk gedaan, net apen, en we lachen daar ook wat mee af als we er weer een ander tegenkomen, we geven ze namen...Daisy Duck, Barbie, de gorillafamilie, allé we amuseren ons. Voor de details van de uitstap dat laat ik aan papa over.
Morgenvroeg ga ik met de dolfijnen zwemmen, ik kijk er naar uit, en daarna wat rondlopenin Acapulco stad waarschijnlijk.
Ik moest vandaag naar de dokter,heb een blaasinfectie opgedaan, niet zo leuk, (amai Eddy) maar dan nog de rekening van die Thaise dokter, met vijf pillen aan 14 euro per stuk, was de totale rekening 198 dollars.Dat kan tellen hé, maar ja ik moest gaan,kon er niet mee blijven rondlopen was te pijnlijk. Waarschijnlijk opgedaan op een toilet hier of daar..
Oh ja wat er hier ook nog veel rondloopt zijn oversizede Amerikanen, van zo'n 15O kilo en meer, ni te doen en wat die dan nog op hun borden leggen, ni te geloven, allé dan voel ik me goed als er weer een dragonder passeert, we geven dan namen als Moby Dick en de walrus.... mensen kijken is ook een leuke bezigheid hier aan boord, tussen 2OOO passagiers , daar zit vanalles tussen hoor.
Papa komt binnen, ik sluit af dan kan hij overnemen.
Kusjes aan iedereen,
Martine
Hoi allen,
Hier kan ik niet zoveel meer aan toevoegen (zie zaterdag).
Wat de uitstap betreft, die was niet zo bijzonder. Of misschien zijn we de vorige dagen wel te veel verwend geweest.
We zijn aangekomen in Huatulco om 06h15. Daar we reeds om 07h15 op de pier moesten zijn voor onze uitstap, hadden we "wake Up" gevraagd om 06h10, juist op tijd om het binnenlopen van de haven te zien, maar voor mij vééééél te vroeg. Vandaar geen fotos van het binnenlopen!!
We hadden gekozen om een uitstap naar enkele dorpjes te doen (Sint Lucas, Sancta Maria, Pluma Hudalgo en Huegaldo of zoiets). In het eerste dorpje hebben we een lokale overdekte "mercado publica" bezocht, onze gids, Oscar, wist ons veel te vertellen over de plaatselijke culinaire gewoonten, en na wat geproef zijn we verder gegaan. Pluma Hudalgo, was het interessantste, gelegen op een 1.500m hoogte. De bevolking leeft er enkel en alleen van de koffieplantages. En armoede was daar niet. In de plaatselijke winkeltjes was er gewoon alles te verkrijgen, van alle betere merken sportkledij tot alles voor computers, maar wel op zijn mexicaans. Als je het dorpje binnerijdt zou je dit zeker niet verwacht hebben. Onderweg er naar toe werden we tegengehouden door de (lokale?) politie. Onze chauffeur heeft daar zeker een vijftiental minuten staan discusseren met de nodige gebaren erbij vooraleer we verder konden. Hij heeft een boete van omgerekend 40$ gekregen, maar hij weet niet waarvoor, de discussie ging er om dat hij niet direct wou betalen daar deze twee heren van de uitvoerende macht geen bewijs van ontvangst of bijhorend pv konden (wilden?) opstellen. Daarvoor moest hij morgen maar naar het kantoor komen. Ja corruptie bestaat overal, en zeker in dit soort landen.
Verder valt hierover niet veel te vertellen. Bij aankomst in de aanleghaven nog een lekkere Corona gedronken op een terrasje aan de baai, met onze boot op de achtergrond. Een beetje later zijn we terug aan boord gegaan, en om 16h00 stipt zijn we vertrokken richting Acapulco.
Tot dan
Frank
Vrijdag 23 april
Gisteravond vertrokken uit Costa Rica. Nu gaan we 2 volle dagen op zee. Goed om alles eens wat op te ruimen, al de fotos te selecteren en te ordenen. Want digitaal is goed en gemakkelijk, maar je trekt maar hé, en dan loopt het op, amaai. Enkele voorbeelden: Doorvaart Panamakanaal: 386 fotos en korte filmpjes, bezoek regenwoud en Tarcoles rivier: 237 fotos en filmpjes, in totaal heb ik al 1.134 fotos getrokken en daarvan zijn er 993 uitgesorteerd. En we zijn nog maar in de helft van de reis. Daarom ook dat ik absoluut een laptop mee nam, zo kan ik het in de stille momenten een beetje bijhouden. Anders moet ik dat doen op het werk ;-)).
Voor de rest vandaag niks bijzonders gedaan, vooral veel gerust, want de uitstap in Costa Rica was toch wel zwaar, vooral door de hitte en de vochtgheid. Veel tijd doorgebracht in de aquaspa, enkele uren rustig in een jacuzzi gelegen, een beetje gezwommen en wat apero's genomen. Meer moest dat niet zijn. 's Avonds zijn we naar de disco gegaan. Iedere avond is het een muziekperiode. Gisteren de jaren 60 en vanavond de jaren 70. Fijn om nog eens al die muziek terug te horen.
Zaterdag 24 april
Vandaag afspraak om 10h00. Een begeleid bezoek aan de keuken. Want je staat er niet bij stil, maar er wordt hier alle dagen voor ongeveer 2.800 man eten klaargemaakt. Alles, maar dan ook werkelijk alles wordt hier zelf (klaar)gemaakt. Van het kleinste broodje over alle sauzen tot de meest verschillende ijssmaken. Bij iedere aanleghaven, wordt er ingekocht en de chef zelf ziet toe op de kwaliteit ervan. Indien het niet naar zijn zin is, wordt het niet gekocht, desnoods wordt zelfs de menu aangepast. Er werken in totaal 120 personen in de keuken, verdeeld over 3 units, te weten de hoofdkeuken op de derde verdieping, de keuken voor het personeel op de eerste verdieping en de keuken op het 10e waar alles in buffetvorm wordt opgediend. Maar alles onder supervisie van de chef-kok. Martine gaat vandaag een dagje relaxen in de "persian garden". Ik begrijp dat niet, voor de rest moeten de bedden en de zetels goed zacht zijn en knus liggen of zitten, en nu gaat ze op stenen banken liggen, en ze moet er nog voor betalen ook....
Vandaag ook de tijd genomen om het schip vanuit alle hoeken te fotograferen, Martine wordt er zot van zegt ze, maar ze begrijpt me wel. Voor de rest heb ik me bezig gehouden met het proberen fotograferen van waterschildpadden in de nabijheid van de boot en dolfijnen die soms in de boeggolven van de boot spelen. Die eerste dat lukt, maar die dolfijnen niet echt. Vanavond rond zeven uur konden we eindelijk fotos nemen van een heldere zonsondergang. Het was de eerste avond dat de hemel niet bewolkt was. Het is wel mooi om te zien, Als je dit ziet, in combinatie met die eindeloze plas water, die zelfs dit schip laat rollen en bewegen, dan besef je maar eerst hoe pietluttig een mens op deze aarde is.
Frank
Gisteravond vertrokken uit Costa Rica. Nu gaan we 2 volle dagen op zee. Goed om alles eens wat op te ruimen, al de fotos te selecteren en te ordenen. Want digitaal is goed en gemakkelijk, maar je trekt maar hé, en dan loopt het op, amaai. Enkele voorbeelden: Doorvaart Panamakanaal: 386 fotos en korte filmpjes, bezoek regenwoud en Tarcoles rivier: 237 fotos en filmpjes, in totaal heb ik al 1.134 fotos getrokken en daarvan zijn er 993 uitgesorteerd. En we zijn nog maar in de helft van de reis. Daarom ook dat ik absoluut een laptop mee nam, zo kan ik het in de stille momenten een beetje bijhouden. Anders moet ik dat doen op het werk ;-)).
Voor de rest vandaag niks bijzonders gedaan, vooral veel gerust, want de uitstap in Costa Rica was toch wel zwaar, vooral door de hitte en de vochtgheid. Veel tijd doorgebracht in de aquaspa, enkele uren rustig in een jacuzzi gelegen, een beetje gezwommen en wat apero's genomen. Meer moest dat niet zijn. 's Avonds zijn we naar de disco gegaan. Iedere avond is het een muziekperiode. Gisteren de jaren 60 en vanavond de jaren 70. Fijn om nog eens al die muziek terug te horen.
Zaterdag 24 april
Vandaag afspraak om 10h00. Een begeleid bezoek aan de keuken. Want je staat er niet bij stil, maar er wordt hier alle dagen voor ongeveer 2.800 man eten klaargemaakt. Alles, maar dan ook werkelijk alles wordt hier zelf (klaar)gemaakt. Van het kleinste broodje over alle sauzen tot de meest verschillende ijssmaken. Bij iedere aanleghaven, wordt er ingekocht en de chef zelf ziet toe op de kwaliteit ervan. Indien het niet naar zijn zin is, wordt het niet gekocht, desnoods wordt zelfs de menu aangepast. Er werken in totaal 120 personen in de keuken, verdeeld over 3 units, te weten de hoofdkeuken op de derde verdieping, de keuken voor het personeel op de eerste verdieping en de keuken op het 10e waar alles in buffetvorm wordt opgediend. Maar alles onder supervisie van de chef-kok. Martine gaat vandaag een dagje relaxen in de "persian garden". Ik begrijp dat niet, voor de rest moeten de bedden en de zetels goed zacht zijn en knus liggen of zitten, en nu gaat ze op stenen banken liggen, en ze moet er nog voor betalen ook....
Vandaag ook de tijd genomen om het schip vanuit alle hoeken te fotograferen, Martine wordt er zot van zegt ze, maar ze begrijpt me wel. Voor de rest heb ik me bezig gehouden met het proberen fotograferen van waterschildpadden in de nabijheid van de boot en dolfijnen die soms in de boeggolven van de boot spelen. Die eerste dat lukt, maar die dolfijnen niet echt. Vanavond rond zeven uur konden we eindelijk fotos nemen van een heldere zonsondergang. Het was de eerste avond dat de hemel niet bewolkt was. Het is wel mooi om te zien, Als je dit ziet, in combinatie met die eindeloze plas water, die zelfs dit schip laat rollen en bewegen, dan besef je maar eerst hoe pietluttig een mens op deze aarde is.
Frank
vrijdag 23 april 2010
Donderdag 22 april
Gisteren een dagje op zee en weeral geluilekkerd.
Vandaag aankomst in Costa Rica. We hadden een excursie geboekt die een hele dag in beslag zou nemen. Eerst een bezoek aan het Costaricaans regenwoud. Onze gids Max, was een gepassioneerd verteller, zowel over het woud en de Tarcoles rivier als over de geschiedenis van zijn land. Maar eerst het regenwoud. Eerst zijn we met een luchttram door het hooggebladerte gegaan. Ideaal om de verschillende groeiwijzes van planten en bomen te leren en hoe ze zich tot elkaar verhouden en de verschillende dieren die er zich in thuisvoelen. Veel gezien, maar het was zeer moeilijk om er fotos van te nemen.
Daarna werd ons een ecologische lunch aangeboden, waarna we nog een begeleide wandeling in het woud hebben gedaan.Dat was veel interesanter, ook qua uitleg en practische ervaring. Wij levendoor Max tenslotte toch ook op grond....
Daarna zijn we vertrokken voor een boottrip op de Tarcoles rivier, Max, die ons later vertelde dat hij een vogelspotter en -teller is op vrijwillige basis voor de nationale natuurvereniging, wist ons te boeien door zijn enorme kennis over de vogels. Ons stuurmannetje, amper iets ouder dan 20 jaar, werd door Max geprezen om zijn stuurmanskunst en opmerkingstalent. Niets was minder waar!! Die jongen zag gewoon ALLES. Een Grijze waterschildpad tussen de grijze, in het water hangende wortels van de bomen, geen probleem! Een klein, hoofdzakelijk groen gekleurd vogeltje tussen het gebladerte, geen probleem! Die jongen had haviksogen! De Tarcoles rivier wordt ook de krokofillenrivier genoemd, en we hebben ook gezien waarom, die rivier is er gewoon vergeven van. De locale inwoners beschouwen die als hun huisdieren, en de grootste exemplaren kregen zels een naam van hun, al naar gelang de gebeurtenissen van die periode, De oudste (ong.120 jaar en 5m. lang, noemt Tornado, zijn vrouwtje, Monica (naar Lewinski), en we hebben ook nog o.m. Fidel (naar Castro).
We zijn dan ook een mangrove ingevaren, en daar merkte onze jongen met haviksogen een vogeltje op tussen de in het water hangende wortels. Max, onze gids, was het delirium nabij. Het moest een, voor Costa Rica en voor het hele continent een uiterst zeldzaam exemplaar zijn geweest. Enfin, we hebben een uiterst leerzame, ontspannende en toch boeiende dag beleefd, en dit alles met temperaturen rond de dertig graden en een drukkende vochtigheid. Bij aankomst op de pier, zijn we nog een stukje terug de pier afgewandeld, om er in het stadje wat rond te wandelen. Het was al valavond en uit de vele bars klonk er overal ritmische muziek uit de boxen. Zalig, hierbij voelen we ons in ons sas. Nog een mooie foto van ons schip bij nacht genomen, en na een uitstap van meer dan 10 uur, moe maar voldaan terug aan boord gegaan. Onze kleren lekten uit van het drukkend weer, maar na een verfrissende douche waren we er weer (niet helemaal) bovenop. Nog eventjes lekker à la carte gaan eten, maar daarna was onze pijp uit en zijn we als een blok in't slaap gevallen.
Frank
Gisteren een dagje op zee en weeral geluilekkerd.
Vandaag aankomst in Costa Rica. We hadden een excursie geboekt die een hele dag in beslag zou nemen. Eerst een bezoek aan het Costaricaans regenwoud. Onze gids Max, was een gepassioneerd verteller, zowel over het woud en de Tarcoles rivier als over de geschiedenis van zijn land. Maar eerst het regenwoud. Eerst zijn we met een luchttram door het hooggebladerte gegaan. Ideaal om de verschillende groeiwijzes van planten en bomen te leren en hoe ze zich tot elkaar verhouden en de verschillende dieren die er zich in thuisvoelen. Veel gezien, maar het was zeer moeilijk om er fotos van te nemen.
Daarna werd ons een ecologische lunch aangeboden, waarna we nog een begeleide wandeling in het woud hebben gedaan.Dat was veel interesanter, ook qua uitleg en practische ervaring. Wij levendoor Max tenslotte toch ook op grond....
Daarna zijn we vertrokken voor een boottrip op de Tarcoles rivier, Max, die ons later vertelde dat hij een vogelspotter en -teller is op vrijwillige basis voor de nationale natuurvereniging, wist ons te boeien door zijn enorme kennis over de vogels. Ons stuurmannetje, amper iets ouder dan 20 jaar, werd door Max geprezen om zijn stuurmanskunst en opmerkingstalent. Niets was minder waar!! Die jongen zag gewoon ALLES. Een Grijze waterschildpad tussen de grijze, in het water hangende wortels van de bomen, geen probleem! Een klein, hoofdzakelijk groen gekleurd vogeltje tussen het gebladerte, geen probleem! Die jongen had haviksogen! De Tarcoles rivier wordt ook de krokofillenrivier genoemd, en we hebben ook gezien waarom, die rivier is er gewoon vergeven van. De locale inwoners beschouwen die als hun huisdieren, en de grootste exemplaren kregen zels een naam van hun, al naar gelang de gebeurtenissen van die periode, De oudste (ong.120 jaar en 5m. lang, noemt Tornado, zijn vrouwtje, Monica (naar Lewinski), en we hebben ook nog o.m. Fidel (naar Castro).
We zijn dan ook een mangrove ingevaren, en daar merkte onze jongen met haviksogen een vogeltje op tussen de in het water hangende wortels. Max, onze gids, was het delirium nabij. Het moest een, voor Costa Rica en voor het hele continent een uiterst zeldzaam exemplaar zijn geweest. Enfin, we hebben een uiterst leerzame, ontspannende en toch boeiende dag beleefd, en dit alles met temperaturen rond de dertig graden en een drukkende vochtigheid. Bij aankomst op de pier, zijn we nog een stukje terug de pier afgewandeld, om er in het stadje wat rond te wandelen. Het was al valavond en uit de vele bars klonk er overal ritmische muziek uit de boxen. Zalig, hierbij voelen we ons in ons sas. Nog een mooie foto van ons schip bij nacht genomen, en na een uitstap van meer dan 10 uur, moe maar voldaan terug aan boord gegaan. Onze kleren lekten uit van het drukkend weer, maar na een verfrissende douche waren we er weer (niet helemaal) bovenop. Nog eventjes lekker à la carte gaan eten, maar daarna was onze pijp uit en zijn we als een blok in't slaap gevallen.
Frank
woensdag 21 april 2010
Dinsdag 20 april
Eindelijk is het zover, de mijlpaal! Dewelke, tja moeilijk te zeggen, ofwel deze van mijn halve eeuw jeugd, ofwel deze van de doorvaart van het Panamakanaal. Het eerste passeert, maar zal voor eeuwig in het geheugen gegrift blijven door het tweede. Ik ben om 5 uur in de ochtend opgestaan, voor zij die mij kennen, die weten dat dat voor mij een hele prestatie is. Maar hiervoor doe ik het. Ik had gisteren op de brug een mail gelezen waarin stond dat de aankomst voor het Panamakanaal voorzien was om 5h30. Ik wou de eerste zijn, niet dus. Er waren al vele tientallen voor mij op post. Het eerste zicht zei al genoeg, in het donker de tientallen schepen die verlicht liggen te wachten voor de ingang, feeëriek. Bij het opklaren en het naderen van de sluizen, begonnen de uitzichtdekken meer en meer zwart te zien van het volk. Rijen dik stonden ze, ging je weg, dan was je je plaats kwijt. Ons schip moest niet voor anker gaan, we mochten rechtstreeks volgen op het voor ons gedokte schip. Dat heeft misschien te maken met de tol die je moet betalen om er door te mogen. Voor ons schip bedroeg deze 294.000 (jawel tweehonderdvierenegentigduizend) dollar!!
Het systeem is een technisch hoogstandje. Sleep- en duwbootjes duwen de boot tegen de kant, daar wordt het vastgemaakt aan kleine, maar zware en zeer sterke locomotiefjes, zo wordt het in de geul getrokken en eens ver genoeg, dan wordt het ook aan de andere kant verbonden aan locomotiefjes. Deze spannen of vieren de kabels zodanig dat het schip in het midden van de vaargeul blijft. Een huzarenstukje, als je weet dat ons schip vb. de max. toegelaten afmeteingen heeft om in het kanaal te mogen, de zogenaamde panamex. Deze bedraagt, LOA= 295m. en BOA= 32m. Langs beide zijden is er dan een speling van minder dan één meter. Zo komen we dmv van drie sassen in het 26m. hoger gelegen Gatun meer terecht. Vandaar af is het genieten van de natuurpracht van het regenwoud en, voor mij, van de vele schepen. Ik wil ook nog melden, dat het Panamakanaal de enige plek is ter wereld, waar de kapitein zijn bevoegdheid over het schip moet afgeven, en dit gedurende de hele doorvaart van het kanaal =85km. Overal gedurende de doorvaart, zijn er werken in uitvoering voor de (uit)bouw van het kanaal en de nieuwe sluizen opdat de panamex naar omhoog kan, dan kunnen er schepen door van max. 350m. lengte en tot meer dan 50m. breedte. Zoals eerder gezegd, hebben we een inleidende film gezien een dag eerder, maar wanneer je er zelf doorvaart, besef je maar eerst wat een megakunstwerk hier is neergezet. Je wordt er gewoon stil en nederig van!!
Ik heb zelfs twee Nederlandse beroepsschippers tegengekomen die ontroerd werden door deze doorvaart, en zij hebben toch al wat afgevaren met een 110m. lange tanker.
Vanaf dan volgt er een smalle (in scheepstermen toch) vaargeul waar op sommige plaatsen de boten mekaar zelfs niet kunnen kruisen tot aan de locks van het Miraflorameer. Daar gebeurt alles op dezelfde wijze maar dan in dalende zin, op het einde van dat meer nog eens een versassing om zo op het niveau te komen van stille oceaan. Ik kan hier niet alles beschrijven, maar zal hieronder wel enkele fotootjes zetten die je een idee kunnen geven.
Op uitzondering van eventjes een verfrissende douche na ben ik de hele dag op het dek gebleven, van de boeg naar het achterdek, van stuurboord naar bakboord, van 's ochtends 5h15 tot 's avonds 17h00. Dus als ik er moest op sommige fotos wat rooier uitzien dan weet je waarom. Zoiets beleef je dan ook maar "once in a lifetime" normaliter.
Na deze vermoeiende maar boeiende dag, een goede douche genomen, ons in avondkledij gezet en gaan eten in het vip restaurant van deze boot, "The Olympic" genaamd naar een vroeger cruiseschip van deze rederij (of zoiets). In ieder geval werd het interieur ervan nagebootst, inclusief de zilveren bestekken en schaaltjes en zo meer. Heerlijk gegeten, ik kan niet zo goed vergelijken maar durf toch te stellen dat het eten (de bediening niet misschien) ergens tussen de 1 of 2 sterren te situeren is. Zo dit is genoeg voor deze dag want ik ben moe!!!!
Frank
Woensdag 21 april
Hallo kinderen en vrienden, we hebben zopas buiten ontbeten, we hebben deze nacht onze horloges nog een uur moeten terugdraaien en hebben nu al acht uur verschil met Belgie, jullie zijn ondertussen al thuis of bijna.
Gisteren papa's verjaardag, het had voor hem niet beter kunnen zijn... De ganse dag van vijf uur's morgens was hij op om te kijken en foto's te nemen van onze doorvaart van het Panamakanaal. Ik moet toegeven wel indrukwekkend om mee te maken en dus zeker als je interesse hebt in alles wat met boten te maken heeft zoals papa. Hij heeft zowat driehonderd foto's gemaakt. Ik genoot eerder van de prachtige natuur eens we de sluizen achter ons hadden gelaten, gewoon fantastisch mooi, een deel regenwoud langs weerszijden van de boot, alleen natuur en rust dat is het mooiste voor mij dan.
Bij het verlaten van het kanaal hebben we dan de skyline van Panamastad kunnen zien,geen natuur dit maar ook de moeite.
Gisterenavond hebben we lekker gegeten in het VIP restaurant, ook dat was af, papa heeft een fantastische 5Oe verjaardag gehad, daar zal hij de rest van zijn leven nog kunnen van navertellen. Ik had mijn trouwkleed aangetrokken (inmiddels 1O,5 jaar geleden)en papa de broek van zijn trouwkostuum(de vest hadden we thuis gelaten). En ja een beetje spannen maar het ging nog, dan kunnen we thuis vergelijken met de foto's van tien jaar geleden....
Algemeen is het hier natuurlijk weer grote luxe, zeker wat het aanbod van eten en drinken betreft, ik geniet van de kilo's vers fruit en groenten en tracteer op deze manier mijn lichaam op een vitaminekuur.
Dikke kus aan iedereen!
Martine
Eindelijk is het zover, de mijlpaal! Dewelke, tja moeilijk te zeggen, ofwel deze van mijn halve eeuw jeugd, ofwel deze van de doorvaart van het Panamakanaal. Het eerste passeert, maar zal voor eeuwig in het geheugen gegrift blijven door het tweede. Ik ben om 5 uur in de ochtend opgestaan, voor zij die mij kennen, die weten dat dat voor mij een hele prestatie is. Maar hiervoor doe ik het. Ik had gisteren op de brug een mail gelezen waarin stond dat de aankomst voor het Panamakanaal voorzien was om 5h30. Ik wou de eerste zijn, niet dus. Er waren al vele tientallen voor mij op post. Het eerste zicht zei al genoeg, in het donker de tientallen schepen die verlicht liggen te wachten voor de ingang, feeëriek. Bij het opklaren en het naderen van de sluizen, begonnen de uitzichtdekken meer en meer zwart te zien van het volk. Rijen dik stonden ze, ging je weg, dan was je je plaats kwijt. Ons schip moest niet voor anker gaan, we mochten rechtstreeks volgen op het voor ons gedokte schip. Dat heeft misschien te maken met de tol die je moet betalen om er door te mogen. Voor ons schip bedroeg deze 294.000 (jawel tweehonderdvierenegentigduizend) dollar!!
Het systeem is een technisch hoogstandje. Sleep- en duwbootjes duwen de boot tegen de kant, daar wordt het vastgemaakt aan kleine, maar zware en zeer sterke locomotiefjes, zo wordt het in de geul getrokken en eens ver genoeg, dan wordt het ook aan de andere kant verbonden aan locomotiefjes. Deze spannen of vieren de kabels zodanig dat het schip in het midden van de vaargeul blijft. Een huzarenstukje, als je weet dat ons schip vb. de max. toegelaten afmeteingen heeft om in het kanaal te mogen, de zogenaamde panamex. Deze bedraagt, LOA= 295m. en BOA= 32m. Langs beide zijden is er dan een speling van minder dan één meter. Zo komen we dmv van drie sassen in het 26m. hoger gelegen Gatun meer terecht. Vandaar af is het genieten van de natuurpracht van het regenwoud en, voor mij, van de vele schepen. Ik wil ook nog melden, dat het Panamakanaal de enige plek is ter wereld, waar de kapitein zijn bevoegdheid over het schip moet afgeven, en dit gedurende de hele doorvaart van het kanaal =85km. Overal gedurende de doorvaart, zijn er werken in uitvoering voor de (uit)bouw van het kanaal en de nieuwe sluizen opdat de panamex naar omhoog kan, dan kunnen er schepen door van max. 350m. lengte en tot meer dan 50m. breedte. Zoals eerder gezegd, hebben we een inleidende film gezien een dag eerder, maar wanneer je er zelf doorvaart, besef je maar eerst wat een megakunstwerk hier is neergezet. Je wordt er gewoon stil en nederig van!!
Ik heb zelfs twee Nederlandse beroepsschippers tegengekomen die ontroerd werden door deze doorvaart, en zij hebben toch al wat afgevaren met een 110m. lange tanker.
Vanaf dan volgt er een smalle (in scheepstermen toch) vaargeul waar op sommige plaatsen de boten mekaar zelfs niet kunnen kruisen tot aan de locks van het Miraflorameer. Daar gebeurt alles op dezelfde wijze maar dan in dalende zin, op het einde van dat meer nog eens een versassing om zo op het niveau te komen van stille oceaan. Ik kan hier niet alles beschrijven, maar zal hieronder wel enkele fotootjes zetten die je een idee kunnen geven.
Op uitzondering van eventjes een verfrissende douche na ben ik de hele dag op het dek gebleven, van de boeg naar het achterdek, van stuurboord naar bakboord, van 's ochtends 5h15 tot 's avonds 17h00. Dus als ik er moest op sommige fotos wat rooier uitzien dan weet je waarom. Zoiets beleef je dan ook maar "once in a lifetime" normaliter.
Na deze vermoeiende maar boeiende dag, een goede douche genomen, ons in avondkledij gezet en gaan eten in het vip restaurant van deze boot, "The Olympic" genaamd naar een vroeger cruiseschip van deze rederij (of zoiets). In ieder geval werd het interieur ervan nagebootst, inclusief de zilveren bestekken en schaaltjes en zo meer. Heerlijk gegeten, ik kan niet zo goed vergelijken maar durf toch te stellen dat het eten (de bediening niet misschien) ergens tussen de 1 of 2 sterren te situeren is. Zo dit is genoeg voor deze dag want ik ben moe!!!!
Frank
Woensdag 21 april
Hallo kinderen en vrienden, we hebben zopas buiten ontbeten, we hebben deze nacht onze horloges nog een uur moeten terugdraaien en hebben nu al acht uur verschil met Belgie, jullie zijn ondertussen al thuis of bijna.
Gisteren papa's verjaardag, het had voor hem niet beter kunnen zijn... De ganse dag van vijf uur's morgens was hij op om te kijken en foto's te nemen van onze doorvaart van het Panamakanaal. Ik moet toegeven wel indrukwekkend om mee te maken en dus zeker als je interesse hebt in alles wat met boten te maken heeft zoals papa. Hij heeft zowat driehonderd foto's gemaakt. Ik genoot eerder van de prachtige natuur eens we de sluizen achter ons hadden gelaten, gewoon fantastisch mooi, een deel regenwoud langs weerszijden van de boot, alleen natuur en rust dat is het mooiste voor mij dan.
Bij het verlaten van het kanaal hebben we dan de skyline van Panamastad kunnen zien,geen natuur dit maar ook de moeite.
Gisterenavond hebben we lekker gegeten in het VIP restaurant, ook dat was af, papa heeft een fantastische 5Oe verjaardag gehad, daar zal hij de rest van zijn leven nog kunnen van navertellen. Ik had mijn trouwkleed aangetrokken (inmiddels 1O,5 jaar geleden)en papa de broek van zijn trouwkostuum(de vest hadden we thuis gelaten). En ja een beetje spannen maar het ging nog, dan kunnen we thuis vergelijken met de foto's van tien jaar geleden....
Algemeen is het hier natuurlijk weer grote luxe, zeker wat het aanbod van eten en drinken betreft, ik geniet van de kilo's vers fruit en groenten en tracteer op deze manier mijn lichaam op een vitaminekuur.
Dikke kus aan iedereen!
Martine
maandag 19 april 2010
Zaterdag 17 april.
Onze eerste volle dag op zee. Niet veel aan te beleven. Ten eerste goed uitgeslapen (tot een uur of elf) om het tijdsverschil wat op te vangen en Voor de rest veel geluilekkerd in en uit het zonnetje. Verder hebben we de tijd genomen om de boot te verkennen, want hij is verdorie groot en Martine heeft er toch oriëntatieproblemen op. Je kan je vrij bewegen over 12 dekken die ieder ong. 200 meter lang zijn. Je hebt natuurlijk al de verblijfsruimtes maar daarnaast zijn er ook de verschillende bars, restaurants, chillrooms, entertainmentplaatsen zoals daar zijn, een cinema, theater, casino, pianobar. Daarnaast is er nog de winkelstraat, waar je alles taxfree kan kopen, maar wel aan "amerikaanse" prijzen. Wij waren onze tandpasta vergeten in het hotel in Puerto Rico en moesten dus een nieuwe kopen: 6 dollar!! Voor de rest vind je er natuurlijk alle grote merken.
's Avonds na het diner was er de welkomstreceptie met de kapitein en zijn crew. Daarna was er nog een show in het theater en na een laatste slaapmutsje terug onder de dekens.
Zondag 18 april.
Op een normaal uur opgestaan. Een stevig ontbijt genomen, waarna we ons klaargemaakt hebben voor onze eerste uitstap. Tegen de middag liepen we de haven Cartagena in Colombia binnen. Een zeer mooie en niet verwachte skyline. Hoge smalle torengebouwen. Niet zoveel en zo hoog als in Chicago of zo maar toch indrukwekkend. Het aanmeren heb ik helemaal kunnen volgen. Fantastisch hoe ze zo'n boot (294m. lang en 32m. breed) weten te manouevreren.We hadden er voor gekozen om een begeleide rondrit te doen; want Colombia is toch een land met een bedenkelijke gewelds- en drugsreputatie. Onze gids Sergio, wist ons echt te boeien en is een gepassioneerde gids. We kwamen heel veel te weten over het ontstaan van de stad en haar evolutie. Met als toetje een bezoek aan het fort dat boven de stad uitsteekt en het grootste fort is, gebouwd in Zuid-Amerika.
Nog volgens Sergio, is het rebellengevaar volledig geweken en bloeit,vooral Cartagena, weer terug helemaal op. Met als bewijs dat er per toeristisch seizoen in Cartagena ongeveer 250 cruiseschepen aanleggen.
Na de terugrit heb ik nog enkele fotos genomen van ons aangemeerd schip. Het blijft nog altijd een impressionant bouwsel!!
Maandag 19 april.
Terug een volle dag op zee. We waren redelijk vroeg wakker en hebben dan uitgebreid ontbeten. Je kan er werkelijk alles krijgen, van englisch breakfeast tot volledige licht en healthy breakfeasts tot... te veel om op te noemen. Misschien moet ik er maar eens een fotootje van nemen. Martine had het geregeld dat ik de commandobrug kon gaan bezoeken. Afspraak om 11h. Ook redelijk indrukwekkend. Dat schip wordt bestuurd met een paar joysticks!! En voor de rest veel electronica en computergestuurde toestellen. In weze kan er nooit een aanvaring gebeuren. Het is zo ingesteld dat wanneer een ander schip zich op ramkoers met onze boot bevindt, de informatica direct een nieuwe snelheid en of koers berekent en deze ook zal laten uitvoeren. Indien dit zo is, zal een manuele handeling steeds ondergeschikt zijn de computergestuurde, tot de dreiging geweken is. Safety first...geeft je wel veilig gevoel.
Voor de rest veel gerust en veel te veel gegeten. Martine heeft vandaag haar eerste gokjes gewaagd op de roulette. En met succes. Onze cruise is al voor 1/200ste terugverdiend..........
Morgen D-Day. Niet alleen mijn opstapje op tram 5 maar ook de doorvaart door het Panamakanaal. Vanmiddag was er een inlichtende filmvertoning over het ontstaan en bouwen ervan. De passage van het kanaal is voor ong. 75% van de passagiers de reden van deze reis en duurt op zich al een kleine 9 uur.
Hieronder de eerste fotootjes van de reis. Ik heb ze wel moeten verkleinen daar ik er in de loop van de reis nog ga plaatsen.
In volgorde van onderen naar boven:
Ons schip, onze kamer, hotel Hilton Caribe op Puerto Rico, de Bacardi fabriek, het theater in de boot, de skyline van Cartagena, algemeen zicht van Cartagena, het fort van Cartagena. (wordt vervolgd)
Onze eerste volle dag op zee. Niet veel aan te beleven. Ten eerste goed uitgeslapen (tot een uur of elf) om het tijdsverschil wat op te vangen en Voor de rest veel geluilekkerd in en uit het zonnetje. Verder hebben we de tijd genomen om de boot te verkennen, want hij is verdorie groot en Martine heeft er toch oriëntatieproblemen op. Je kan je vrij bewegen over 12 dekken die ieder ong. 200 meter lang zijn. Je hebt natuurlijk al de verblijfsruimtes maar daarnaast zijn er ook de verschillende bars, restaurants, chillrooms, entertainmentplaatsen zoals daar zijn, een cinema, theater, casino, pianobar. Daarnaast is er nog de winkelstraat, waar je alles taxfree kan kopen, maar wel aan "amerikaanse" prijzen. Wij waren onze tandpasta vergeten in het hotel in Puerto Rico en moesten dus een nieuwe kopen: 6 dollar!! Voor de rest vind je er natuurlijk alle grote merken.
's Avonds na het diner was er de welkomstreceptie met de kapitein en zijn crew. Daarna was er nog een show in het theater en na een laatste slaapmutsje terug onder de dekens.
Zondag 18 april.
Op een normaal uur opgestaan. Een stevig ontbijt genomen, waarna we ons klaargemaakt hebben voor onze eerste uitstap. Tegen de middag liepen we de haven Cartagena in Colombia binnen. Een zeer mooie en niet verwachte skyline. Hoge smalle torengebouwen. Niet zoveel en zo hoog als in Chicago of zo maar toch indrukwekkend. Het aanmeren heb ik helemaal kunnen volgen. Fantastisch hoe ze zo'n boot (294m. lang en 32m. breed) weten te manouevreren.We hadden er voor gekozen om een begeleide rondrit te doen; want Colombia is toch een land met een bedenkelijke gewelds- en drugsreputatie. Onze gids Sergio, wist ons echt te boeien en is een gepassioneerde gids. We kwamen heel veel te weten over het ontstaan van de stad en haar evolutie. Met als toetje een bezoek aan het fort dat boven de stad uitsteekt en het grootste fort is, gebouwd in Zuid-Amerika.
Nog volgens Sergio, is het rebellengevaar volledig geweken en bloeit,vooral Cartagena, weer terug helemaal op. Met als bewijs dat er per toeristisch seizoen in Cartagena ongeveer 250 cruiseschepen aanleggen.
Na de terugrit heb ik nog enkele fotos genomen van ons aangemeerd schip. Het blijft nog altijd een impressionant bouwsel!!
Maandag 19 april.
Terug een volle dag op zee. We waren redelijk vroeg wakker en hebben dan uitgebreid ontbeten. Je kan er werkelijk alles krijgen, van englisch breakfeast tot volledige licht en healthy breakfeasts tot... te veel om op te noemen. Misschien moet ik er maar eens een fotootje van nemen. Martine had het geregeld dat ik de commandobrug kon gaan bezoeken. Afspraak om 11h. Ook redelijk indrukwekkend. Dat schip wordt bestuurd met een paar joysticks!! En voor de rest veel electronica en computergestuurde toestellen. In weze kan er nooit een aanvaring gebeuren. Het is zo ingesteld dat wanneer een ander schip zich op ramkoers met onze boot bevindt, de informatica direct een nieuwe snelheid en of koers berekent en deze ook zal laten uitvoeren. Indien dit zo is, zal een manuele handeling steeds ondergeschikt zijn de computergestuurde, tot de dreiging geweken is. Safety first...geeft je wel veilig gevoel.
Voor de rest veel gerust en veel te veel gegeten. Martine heeft vandaag haar eerste gokjes gewaagd op de roulette. En met succes. Onze cruise is al voor 1/200ste terugverdiend..........
Morgen D-Day. Niet alleen mijn opstapje op tram 5 maar ook de doorvaart door het Panamakanaal. Vanmiddag was er een inlichtende filmvertoning over het ontstaan en bouwen ervan. De passage van het kanaal is voor ong. 75% van de passagiers de reden van deze reis en duurt op zich al een kleine 9 uur.
Hieronder de eerste fotootjes van de reis. Ik heb ze wel moeten verkleinen daar ik er in de loop van de reis nog ga plaatsen.
In volgorde van onderen naar boven:
Ons schip, onze kamer, hotel Hilton Caribe op Puerto Rico, de Bacardi fabriek, het theater in de boot, de skyline van Cartagena, algemeen zicht van Cartagena, het fort van Cartagena. (wordt vervolgd)
zaterdag 17 april 2010
Donderdag 15 april
Vertrokken op Zaventem met een half uur vertraging, 11h25 ipv 10h55. Slecht voorteken. En inderdaad, na ons is er nog één vlucht vertrokken en dan werd de luchthaven gesloten wegens de stofwolkdreiging komende van de vulkaanuitbarsting op Ijsland. Daardoor moesten we eerst tot Parijs vliegen vooraleer over zee tekunnen.Na een vlucht van 8h50 geland in Chicago. Daar hadden we een uur en een half om onze aansluitende vlucht te halen. Normaliter geen probleem, behalve in de USA. De transfercontrole was gewoon een zootje. Drie vluchten die ongeveer te samen aankwamen en vier douane beambten. Het gevolg laat zich raden. Tel daarbij nog de Amerikaanse robotising en arrogantie en je weet het wel. Daarna nog een metro moeten nemen naar de andere kant van de luchthaven en er nog een sprintje moeten uitpersen om alsnog als één van de laatsten op het vliegtuig te kunnen. Deze vlucht is ook vertrokken met een vertraging van ong. 40 minuten. Aankomst op San Juan, Puerto Rico om 21h00 plaatselijke tijd ( 3 uur ’s nachts bij ons). Aankomst in ons hotel zo rond 22h30. Daarna dezelfde klucht, 200 man moet ingechecked worden en er zijn 2 bedienden. Om 23h00 plaatselijke tijd, 5h ’s morgens dus bij ons, had Martine nog zin om iets te gaan drinken in de bar. Amaai die moet helemaal ondersteboven zijn van dat uurverschil. Ik had eerder gedacht dat die zou doodgevallen zijn op haar bed.
Vrijdag 16 april
Goed geslapen. Mag ook het was het Caribe Hilton hotel, gelegen OP het strand. Ontbijtbuffet was ook zeer verzorgd en alles in overvloed. Enkele fotootjes genomen en dan werden we verwacht voor een begeleide uistap naar de Bacardi company. Daarna zijn we het historische stadscentrum van San Juan gaan bezoeken. Mooi, vriendelijke mensen en nog geen spoor van graffiti of dergelijke.
En dan eindelijk “onze” boot op. We hadden hem al een paar maal zien liggen tijdens de uitstap, majestieus! Na een vlotte incheck, een onthaal in de foyer met champagne en fruitsap. Je word t dan direct ondergedompeld in de grandeur van zo’n schip en de enorme vriendelijkheid en warmte van AL het personeel, van officier tot werkman. Direct onze kamer opgezocht en genoten van het comfort erin. Een gekoelde fles champagne als welkom, samen met een schotel vers fruit, een bos verse bloemen en een welcome packet. Voor we gaan dineren wordt er op de kamer een hapje geserveerd samen met een half litertje wijn.
Time to diner: we hebben er voor gekozen om om half negen aan tafel te gaan, zo moeten we ons niet opjagen de dagen dat we op uitstap zijn gegaan. We kunnen op drie verschillende wijzen gaan dineren: in buffetvorm, à la carte en exclusive. Voor dit laatste moet je wel een extraatje betalen. We hebben daar gereserveerd op de dag van mijn verjaardag, dus zal ik daar later wat meer kunnen van zeggen. Vandaag gekozen voor à la carte. We zitten samen met een amerikaans koppel, die al aan hun 15de (jawel vijftiende) cruise toe zijn. “Hi Frank, I’m Dan how are you? Fine? Thank you! Ever cruised before, If you go onshore in Acapulco, I know there a very good restaurant where they serve the best and most excellent mexican food, the best in town! I’ll invite you there.” Ik heb maar op alles “yes” geantwoord, voor de rest toffe mensen die amerikanen (later meer erover). Na het diner nog naar de laatavondshow in het theater gegaan waar zomaar eventjes 1.200 man binnen kan. Mooie show. Daarna eindelijk ons bed opgezocht, voor een goede en lange nachtrust.(later meer)
woensdag 14 april 2010
Onze cruise 2010
Hallo allen,
We gaan hier proberen om onze reis van dit jaar zo goed als mogelijk "on-line" te zetten opdat jullie van deze prachtige trip mee zouden kunnen genieten.
Enkele bijzonderheden:
We vertrekken op 15 april 2010 vanuit Brussel Nationaal met het vliegtuig naar San Juan in Puerto Rico. Na een verblijf van een dag zullen we daar inschepen op de MSC Millineum van de Celebrity rederij voor een 15-daagse cruise die ons naar de volgende bestemmingen zal brengen: San Juan in Puerto Rico, Cartagena in Colombia, het Panamakanaal helemaal doorsteken, Puntarenas in Costa Rica, Huatulco, Acapulco en Cabo San Lucas, allen in Mexico en als laatste halte San Diego in de USA. Daar verblijven we ook nog een volledige dag.
We gaan hier proberen om onze reis van dit jaar zo goed als mogelijk "on-line" te zetten opdat jullie van deze prachtige trip mee zouden kunnen genieten.
Enkele bijzonderheden:
We vertrekken op 15 april 2010 vanuit Brussel Nationaal met het vliegtuig naar San Juan in Puerto Rico. Na een verblijf van een dag zullen we daar inschepen op de MSC Millineum van de Celebrity rederij voor een 15-daagse cruise die ons naar de volgende bestemmingen zal brengen: San Juan in Puerto Rico, Cartagena in Colombia, het Panamakanaal helemaal doorsteken, Puntarenas in Costa Rica, Huatulco, Acapulco en Cabo San Lucas, allen in Mexico en als laatste halte San Diego in de USA. Daar verblijven we ook nog een volledige dag.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
